Bekar kadının hayatı böyle mi olmak zorunda?
Hep muhtaç mı olacağım birilerine?
Hep yapamazsın tek başına mı diyecekler?
Hep boyun mu eğmek zorundayım?
O kadar çok şey aldı ki benden bu ayrılık. Kimseye anlatamıyorum.
Ancak artık kimseyi suçlamıyorum.
Zamanında evlenme kararı alan bendim, bir ömürlük evlilik, nasıl göz göre göre bu yola girdim...
Boşanma kararını alan da bendim, bir ömür ayrılık, göz göre göre bu yola da girdim.
Kolay olmayacağını biliyordum. Yine de bu kadar yalnız kalmak istemezdim.
Bu kadar çok şey feda etmek istemezdim.
Artık kim olduğumu bilmiyorum desem kim anlar ki beni?
Gerçekten artık mümkün durmuyor gözümde hiçbirşey.
Kendime ve kızlarıma bir gelecek kurabileceğime inanmıştım.
Şimdi kolum kanadım kırıldı, yolumu bulamıyorum.
Mümkün olacak mı bir gün, hayallerim gerçek olacak mı?
Yoksa özgür olmaya çalışırken daha da çok mu batacağım?
Bu kış da böyle geçecek, çok sert, çok yalnız, çok amansız.
Peki bu sert kışın içinde güzel olan şeyleri görebilecek miyim ben?
Mutlu olmanın yollarını bulabilecek miyim?
Elimdekilere şükredebilecek miyim?
Ne olmak istediğim kişi olabiliyorum, ne yapmam gerekenleri yapabiliyorum.
Çaresizim, çare benim biliyorum ama yine de çaresizim.
