Ozledim

 En son ne zaman dokundum

Ne zaman kokladim 

Ne zaman kollarinda kayboldum

Ne zaman gozlerinde 

Ne zaman acidi icim 

Ne zaman kaybettim seni

Kimse seni benim gibi sevemez, beni de senin gibi derken ne kadar da hakliydin. 

Tum kusurlariyla gercekti sevgi.

Unutabilirim sanmistim, yanildim.

Sen surekli sevdigiyle kavga eden, bense surekli kacan,

Baglanmistik, guvenle olmasa da

Simdi kim koparabilir o bağları,

Kim yazabilir kaderi yeniden?

Yuregimde sizim, gozumde yasim, evimdeki boslugum 

Tek istedigim beni secmendi aslinda, kendimi kandirdim.

Parayi, cocugu, anneni, babani, hakliligini birak, beni sec istedim.

Belki senden cok sey istedim.

Yaninda olmayi, yanimda olmani ozledim.

Kaderim, seni cok ozledim...

Hayat sen hayaller kurarken başına gelenlerdir.

 Buraya da tarihe bir not düşelim.

Hep söylediğimiz, ancak yaşarken idrak edebildiğimiz gibi,

Hayat sen hayaller kurarken başına gelenlerdir.

27 Kasım..

Biz

Hala zor. Biz alıyoruz diyor. Biz kim? Hala biz dediği orada. Çocuklar da ben de o bizin bir parçası bile olamadık. Hiçbir zaman. Bizimleyken hep ben demesine sebep olan neydi? Can sıkıcı, hala.

Çocuklar bizim annemiz, babamız, ablamız, teyzemiz... deyince çok mutlu oluyorum. Ne kadar kavga etseler de onlar kardeş, onlar biz :)

Yarı zamanlı ebeveynlik

İlk zamanlar alışmak zor bu gidip gelmelere, sonrasında evin içinde bir boşluk, bazen de bir rahatlama, kendine zaman ayırma dönemi. Hatta saçmalama, sanki hiç anne olmamışçasına yaşama...

Her dönüşte bir tekrar bağlanma, yeniden ilişki kurma demek. Belki iyi geliyor bu ayrılıklar ilişkimize, böyle sımsıkı yumak gibi oluyoruz dönüşte. Akşam yatağa gidiğimizde sıcacık sevgimizle uyumak... Yalana gerek yok, o da burda olsaydı bizimle diye çok geçiyor içimden. Ancak burda olsaydı yaşayacağımız kavga, huzursuzluk, çatışmaları da göze alamıyorum diğer yandan. Böyle ince bir sızı gibi, onun da olduğu bir mutluluğun hayali ve hayal kırıklığı hep benimle. Eğer ki sadece o olsaydı bitmezdi belki. Beraberinde getirdiği ailesine, kültürüne, adetlerine bağımlılığı olmasaydı, beraber büyür, beraber dönüşürdük aynı evin içinde. 

Çalışmasam eminim çok daha zor geçerdi, hem sürekli evde tek ebeveyn olmak hem de yokluklarında yaşamak... İyi ki işim var ve iyi ki evde iş yapan biri daha var şimdi... Akşam eve gidip kızlarla doyasıya vakit geçirmek o kadar iyi geliyor ki...