Bedenim

yalnızım böyle olmayı ben mi istiyorum yoksa sadece böyle olması mı gerekiyor bilmiyorum.

bugün bir operasyon geçirdim. zordu. ağladım.

kimseden yardım istemedim, kimseye danışmadım. eve gelip uzandım sadece. acaba geçecek diyen biri olsaydı daha mı kolay olurdu.

kendime kızdım bu kadar çok korktuğum için çocuk sahibi olmaktan. acaba yaşadığım rahatsızlığın sebebi bu mu? çocuk istemediğim için mi hasta oldu rahmim? 2 yıldır böyle. iyileşmezse rahmim alınabilir dedi doktorum. inanmak istemedim. evet bir daha anne olmayı isteyemiyorum, ama rahmim sağlıkla dursun istiyorum bedenimde. erkenden menopoza girmek istemiyorum.

artık rahmimle konuşuyorum. evet istemiyorum çocuk, bunun sebebi dertle biten evliliğim, bunun sebebi babam, bunun sebebi solo anne olmam, bunun sebebi daha fazlasını taşımak istememem. seni seviyorum dedim rahmime, her ay adet olmayı istiyorum, sağlıklı olmanı istiyorum dedim. işe yarar mı?

Yeni hayat

Uzun zamandır hep aklımda ama girip yazamadım. Uzun zaman oldu kendim için bir şeyler yazmayalı. Çok şey değişti.

Okul bitti.

Çalışıyorum. 

Kendi ayaklarımın üstünde duruyorum.

Düz vites araba kullanmayı öğrendim.

Annem babam olmadan kızlarımla baş başayım.

Büyük kızım okula küçüğüm tam gün kreşe başladı. Okuldaki öğretmenimizden, kreşteki ortamımızdan çok memnunuz.

Her şeyi tek başına yapmak zor, ama öncesinde yaşadıklarıma bakınca çok tatlı geliyor bu zorluk. Para kazan, alışveriş yap, faturaları öde, yemek yap, çocukları doyur, bulaşıkları yıka, evi topla, temizle, çamaşır yıka, çocuklarla ilgilen, oyna, ödev yapması için ilgilen, bakım ver, fırsat bulursan kendine zaman ayır, hepsi yetişemiyorum diye üzül, sonra yetiştiği kadarı gayet yeterli deyip mutlu ol.

Şu anda en büyük sıkıntıyı iş yerinden huzursuz geldiğim zaman yaşıyorum. Üstüme fil oturuyor sanki, yaşam enerjim içimden çekiliveriyor, hiçbir şey yapmak istemiyorum. Şöyle bakıyorum, bir ay öncesine göre daha iyi durumdayım bir yandan, neyin ne olduğunu anlamak, farkına varmak bir aşama kaydettirdi bana. Diğer yandan da süre gelen sıkıntıları çözememek beni geriyor. Uykuya dalmakta zorlanıyorum bu günlerde mesela, ya da sabah kalkıp işe giderken biraz kendimle savaşmam gerekiyor. Yaşadıklarım rüyalarıma da giriyor. Ayaktayım, bunun için bile mutluyum. 

Neler yapmam gerektiğini düşünüyordum. En başta dik durmak önemli. Çevreni sağlam tutmak önemli. Psikolojini sağlam tutmak önemli. Kendini korumak, kendine değer vermek, insanların seni değersiz hissettirmesine izin vermemek önemli. Sorumluluk sahibi olmak önemli. İzole olmamak önemli. Haksızlığa karşı sessiz kalmamak önemli. Yarın ne olacağını bilmiyorum, işler zamanla düzelir mi yoksa daha kötüye mi gider bilmiyorum. Bu belirsizlikle yaşayabilmek önemli. Biraz da nefes almak önemli, gün içinde bir yürüyüş yapmak, biraz meditasyon, arada bir iş dışında yemek yemek. İyi gelecek.

En azından sevdiğim işi yapıyorum. Bu benim için çok değerli. Bunu korumak istiyorum.
Bir sıkıntım da nafakamı alamamak idi. Onu da o kadar çok taktım. En son bu hafta isyan ettim. Yeter ya dedim. Vermezse mahkemeye veririm ne olacak dedim. Artık rica minnet göndersin diye söylemekten usandım. Son kez söyledim ve söylemeyeceğim bir daha. Kendimi üzmek yok. Boşuna ayrılık yolunu seçmedim.
Yalnızlık bazen derin bir özlem hissettiriyor aşka dair. Bazen de derin bir mutluluk özgürlüğe dair. İkisi bir arada olmadı, artık hevesim de kalmadı. Şimdi hayatım böyle, durmak yok, yola devam..