Icimi yiyip bitiren o his.
En ufak bir hatamda, ya da aksilikte, beceriksizsin, sen hicbirseyi duzgun yapamazsin, evden bile cikmaman gerek senin, araba kullanmak senin neyine...
O sesin disardan gelen versiyonu eski esim. Bosuna secmedim.
Mantikli dusunmemi engelleyen ic sesim.
Sok anlarinda karsima cikan sucluluk ve yetersizlik duygum.
Bu duygudan ibaret degilim.
33 yasimda anneme ve babama imreniyorum artik. Onlarin cocugu oldugum icin kendimi sansli hissediyorum.
