Sarılmak

Sarılmak istiyorum 

Korktuğumda

Üzüldüğümde 

Gerildiğimde

Yerine ne koyabilirim bilmiyorum. 

Dua, meditasyon, yürüyüş, koşu, yoga? 

En çok istediğim şeyin boşluğu neyle dolar? 

Dolmalı mı? 

Ana kuzusu

Aradı dün akşam küçük kuzum annemi istiyorum diye ağladı. İçim gitti. Uykusu geldi diye hassaslaştı sandım. Babasına sarılıp uyusa geçer dedim. Kolu çıkmış. Hareket ettirmek istemiyormuş. İçim gitti. Doktor oturtmuş yerine. Sana ihtiyacı olduğunu bilmek, seni istediğini bilmek ama yanında olamamak. Anneliğimin imtihanı. Allah kalıcı ayrılık vermesin buna bile şükür. Gelince sarılacağım sana kuzucum. Gün sayıyorum. Burdayım. Bekliyorum. 

Barışmak

Bazı şeyleri ne kadar anlatsan da anlamıyor insanlar. Siz barışacaksınız diyenler, çocukların hatrı için onu görmemi yanlış anlayanlar. Ne uğraşıyorsun be kızım. Bırak ne derlerse desinler. Kısmet de geç.

Ekonomik şiddet, cinsel şiddet, psikolojik şiddet ve ardından gelen mutlu günler ve onun ardından gelen adlandıramadığım şiddet günleri ve tekrar güzel günler, biraz umut, bir sürü acı. Evet fiziksel şiddet görmedim. Çok şükür bin şükür. Ama onunla bitmiyor. Evet, çocuklarını seviyor, babalarına gidince gözüm arkada kalmıyor artık, ama onunla bitmiyor.

Artık onunla para kavgası yapmak istemiyorum. Herkes kendi bildiği gibi yaşasın. Artık bana dokunup canımı yakmasını istemiyorum. Artık çocuk doğurup lohusa kafasıyla onu taşımak istemiyorum. Artık bedenimin kusurlarını görüp eleştirsin istemiyorum. Artık ruhumdaki yaraları görüp eleştirsin istemiyorum. Hakaret, aşağılama, küçümseme duymak istemiyorum. Değersizlik hissiyle yaşamak istemiyorum.

Ben önüme bakacağım, elimden geldiğince sahip olduklarım için şükredeceğim, kendi hayatımı kurmak için, çocuklarımın hem bahtını hem tahtını yapmak için uğraşacağım. Önüme bakacağım. Her gece yalnız uyusam da, ömrüm böyle geçse de, bir ömür aşkın hayaliyle yaşasam da böyle devam edeceğim. İstediğim bu.

İyi ki yazmışım

Eski yazdıklarıma baktım bugün. Ne kadar çok değişmişim. Ne kadar çok şey yaşamışım, hissetmişim son 2 yılda. Ne acılar geride kalmış, ne pişmanlıklarım olmuş. Bugün nasıl bir noktaya gelmişim, acısıyla tatlısıyla. Milyonlarca ihtimalden biri gerçekleşmiş her seferinde ve her yaşadığım ne çok şey öğretmiş bana.

İyi ki yazmışım, iyi ki uçup gitmemiş yaşadığım herşey. İyi ki o duygular düşünceler yazıya geçip ayna olmuş geçmişimin kesitlerine. İnşallah umut olur başka birilerine de.

Aydınlandım

Kendi dertlerim var, bana göre büyük.
Baskın bir insanın karşısında kendimi ifade edemiyorum, korkuyorum, kalbim sıkışıyor, boğazım düğümleniyor, elim ayağım çözülüyor, kendime gelemiyorum. Ama öğreniyorum. Kendimi ifade edememem öğretilmişti bana, uçmak isterken kanatlarım bağlanmıştı çocukken. Şimdi o bağları çözüp uçmak benim elimde, benim sorumluluğumda. Öğreneceğim, daha iyi olacağım.

Geçen günlerde kendi dertlerimin içinde boğulmuştum. Zihnimdeki sesleri susturamıyordum, onlarla uğraşmak çok zordu benim için. Beni tetikleyen biri olmuştu, olumsuz düşüncelerimi tetikleyen. 2 gün böyle devam etti. Sonra bir arkadaşımın derdini dinledim, anlattı bana ben ona kendimi anlatırken. Ve sustu zihnim, kendiliğinden. Olması gereken buydu demek ki. Başkasına yardım ederken kendime de şifa olabiliyordum.

Bugün düşündüm. Bir diğer şifacı da çalışmak, çalışınca da zihnimdeki o olumsuz sesler sönüyor. Bir yol buldum kendime, rahatladım. Kendimle ilgili, insan olmakla ilgili bir şey keşfettim. Aydınlandım. Şükür.

Vurgun

Şubat ayında daha kötü ne olabilir, daha fazla ne vurabilir beni demiştim.
Şimdi bir darbe daha geldi, yaşayabileceğim vurgunların sonu yok gibi. Akıl sağlığımı beden sağlığımı yitireceğim gibi.
Hayat toz pembe olmuyor, güzel bir haberin ardından illa bir sıkıntı da geliyor. Olsun, olsun varsın, kaldırırız evelallah...